Merhaba

Günaydın Yol Arkadaşım, Varlığın ve seninle iletişim halinde olabilmek, yollarımızın kesişmesi bana güç veriyor. Bir süredir "geçicilik" üzerine düşünüyorum. Çünkü birçok şeye geçmemesi için sıkıca tutunur ve benim zannederim. Yaklaşık 13 yıldır çalıştığım iş yerinden haziran sonu ile elimde hiç bir gelecek planı yokken ayrıldım. Aynı zamanda mesleğimi de geride bırakmış oldum. Benimki nasıl bir tasarımsa, işten ayrılığımı takip eden ilk iki ay "şimdi ne olacak" lar ve türlü felaket senaryolarıyla geçti. Uykusuz geceler, azıcık uyuduğumda da çılgın ve aynı rüyalar, kaygı, güçsüz hissetme... Panik butonum fena halde aktive olmuştu. Kırmızı alarmlar ciyak ciyak ötüyorken zihnim bulanık bir su gibi olmuştu. Bu hal, beni yıllardır aceleci davranmaya, hata yapmaya, akabinde de kucağıma pişmanlığı verdiği için oldukça tanıdık bir his ve tahmin edersiniz ki bir o kadar öğretici. Üfleyerek yemeye çalıştığım yoğurdu bu sefer "yemesem de olur canım!" diyerek masadan kalkmaya karar vermiştim ki geçicilik konusunu tekrar ele almam gerektiğini farkettim. Rehberim doğa oldu, aynaya baktığım yüzüm oldu, saçlarımdaki beyaz oldu, derinleşmiş çizgilerim oldu. Sonra çocukluktan kalma yara izlerimi inceledim, sonra kalp yaralarımı.. Sıkıntılar hep büyük , mutluluklar sonsuz, başarılar daimi, üzüntü sürekli kalacağın kara bir delik, para cebinde hep varolan, depresyon bitmeyecek bir ruh hali, yaslar hep ilk gün olduğu gibi, duygular kalıcı, övgüler sabit, ağzındaki o lezziz tat değişmeyecek, öfke yatılı misafir DEĞİL sevgili yol arkadaşım. HEPSİ GEÇECEK. Nezaman mı? Bilmiyorum. Daha iyi mi olacak? Bilmiyorum. Ama "bu geçecek." Olumlu, olumsuz herşeyin aynı kalacağını düşünmek bataklığa saplı kalmak, geçeceğini düşünmek ise gerçeğe davet değil mi? Bu haftaya böyle bakmaya ne dersin? Aşağıya konuyla ilgili Hocam, Cem Şen çevirisi ile Lao Tzu bırakıyorum. Sabah boyunca sürmez fırtına. Aniden boşalan sağanak yağmaz gün boyunca. Peki nereden gelir yağmur ve fırtına? Yer ve Gökten elbette... Yer ve Göğün işleri bile sürüp gitmezken İnsanoğlunun edimleri niçin devam etsin ki sonsuzca? Bu hafta ki soruyu Lao Tzu soruyor; "Kim, bulanıklık yavaşça berraklaşıncaya kadar sessizce bekleyebilir?" Gözlemlerime göre yoga asana çalışmalarında yeni olanların mata çıkınca çok fazla düşünüyor olması solo pratiklerini özgürleştirmede kısıtlayıcı bir engel olabiliyor. "bir sonraki hareketim ne olsun" ,"hoca böyle yaptırmıyordu","yeterince iyi olmadı", "kötü görülüyorüm"... Şüphesiz ki bu, bir çoğumuzun geçtiği bir yol, yalnız değilsin. Sadece yolun bu kısmında belki eline ufak bir harita alabilirsin. Ben buna kendi hikayeni yazmak diyorum. Kendine ait pratik yaratmak, gözlerini kapatarak gelişine hareket etmek için aşağıya bir kaç ipucu bıraktım. Işık olur umarım.

Canım topluluk, Herşeyi yazmak istiyor ama kendimi durduyorum. Beraber yol alacağımıza inanıyorum. Sizlerden cevap gelmesi heyecanlandırıyor, ilham veriyor. Yazmak istediğiniz, değinmek istediğiniz, paylaşmamı istediğiniz bir konu varsa bana yazın. Burada asla bir "bilen" değil bir "arayan" olduğumu unutmayın. Güzel bi hafta olsun. Sevgiler Seda🌱 Not: Aşağıda derslerle ilgili bilgileri bulabilirsin. Ufak bir haber; Sizlerle (şimdilik sadece bireysel) online ve yüzyüze derslerimin başladığını heyecanla paylaşmak isterim. Online grup dersler ise yakında:) Bir yerden benimle yoga yapmak istersen bu video ile başlayabilirsin.